- incik
- sif. İncimiş, küsmüş, rəncidə, ürəyi sınmış. İncik baxış. İncik sual. – Tükəz qarı incik səsini ucaltdı. S. R.. // Zərf mənasında. Şirzad Pərşanın belə incik ayrılıb getməsindən qorxdu. M. İ.. <Maral və Kəyan> incik ayrılmışdılar. Ə. Ə.. Şahpərinin son ümidi də puça çıxdı. O, incik halda dilləndi. B. Bayramov. İncik olmaq – incimək, küsmək, könlü sınmaq. Əzizim, gülşən olmaz; Bir güllə gülşən olmaz; Dost dostdan incik olsa; İnciyər, düşmən olmaz. (Bayatı). <Teymur ağa:> . . Xub, mən vəzirə nə eləmişəm ki, məndən incik olubdur? M. F. A.. İncik salmaq – incitmək, küsdürmək, qəlbini qırmaq.
Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti. 2009.